Scheepsbouwkunde is de technologische discipline die zich bezig houdt met het ontwerp, de bouw en de reparatie van vaartuigen om het gedrag van deze al in de ontwerpfase te voorspellen. Het omvat onderzoek, ontwerp, ontwikkeling, ontwerpevaluatie en berekeningen tijdens alle fases van de levensduur van een vaartuig. Dit is onder te verdelen in conceptontwerp, basisontwerp, detailontwerp, bouw, tewaterlating, proefvaarten, vaart, onderhoud, dokken en eventueel verbouwing. Daarbij heeft men te maken met de regelgeving van onder andere de vlaggenstaat en het classificatiebureau.
Vakgebieden die hierbij horen zijn hydrostatica, stabiliteit, hydrodynamica, scheepsconstructieleer, maritieme werktuigkunde, scheepssterkte, -weerstand, -voortstuwing en -bewegingen.
Hoewel er vele theorieën zijn die het ontwerpproces ondersteunen, zijn vele van deze empirisch en moeten gevalideerd worden tijdens sleepproeven in sleeptanks. Met een scheepsmodel worden testen uitgevoerd om de hydrodynamische eigenschappen te bepalen, zoals snelheid, zeegangsgedrag en manoeuvreerbaarheid, waarna men deze schaalt naar ware grootte. Een aantal instituten beschikt daarnaast ook over een cavitatietunnel om onderzoek te doen naar schroeven. Ook kunnen hier de krachten gemeten worden die op een vaartuig werken.
In toenemende mate wordt bij het ontwerpproces gebruik gemaakt van FEM en CFD.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten